شناخت درمانی مبتنی بر حکمت های نهج البلاغه و تاثیر آن بر کاهش رفتار های بزهکارانه

یکی از روشهای رایج درمان مشکلات ورحی و روانی شناخت درمانی می باشد. در این رویکرد عقیده بر آن است که فرایندهای ذهنی مانند پردازش اطلاعات،طرحواره ها ، باورها ، اعتقادات و نگرشهای غیر منطقی و بیمارگونه فرد موجب اختلال روانی می گردد. بر این ساس برای درمان مشکلات رفتاری و رحی مانند افسردگی ، اضطراب ، بزهکاری و غیر لازم است بر روی فرآیند های شناختی مداخله درمانی صورت گیرد. هدف از این مدخله تغییر باروها و عقاید غلط و اشتباه فرد می باشد. یک انتقاد جدی که به این نظریه و روشها می توانه وارد کرد این است که چه کسی تعیین می کند باورهای درست و سازنده برای جایگزین کردن بارورهای غیر منطقی کدامند؟ شناخت درمانگران باورهای خود را به عنوان باور درست و سازنده به خورد مراجعان می دهند. درحالی که آنان هیچ مرجع معتبری برای شناخت های سازنده ارایه نمی دهند. آنان اندیشه های و فرایند شناختی راکه به نظر خودشان صحیح و سازنده است به خورد مراجعان می دهند در حالی که ملاک و معیار معتبری برای آن ارایه نمی دهند. در این مقاله حکمت های نهج البلاغه به عنوان منبعی برای تغییر شناخت و باروهای مراجعان یزهکار مورد بررسی قرار گرفته است . نتایج نشان داد آموزش آموزه­های شناختی حکمت های نهج البلاغه می تواند رفتار یزهکاران را تغیید دهید. به عبارت دیگر آموزه های شناختی ناشی از حکمت های نهج البلاغه می تواند شناخت های معیوب  و مخرب رفتار بزهکارانه را تغییر دهید.