جایگاه نظریه برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر انگیزش در نظام برنامه ریزی توسعه آموزش و پرورش ایران

نوع مقاله : کرسی ترویجی

نویسنده

گروه مدیریت و برنامه ریزی آموزشی، دانشگاه علامه طباطبائی

10.22054/ijdli.2016.20087

چکیده

هدف از مقاله حاضر، تبیین جایگاه نظریه برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر انگیزش در نظام برنامه ریزی توسعه آموزش و پرورش ایران است تا به مدد بکارگیری آن امکان برانگیختن عوامل اصلی طراحی و اجرای برنامه های توسعه آموزش و پرورش در سطوح مختلف بویژه در سطح محلی ، مدرسه و کلاس درس فراهم گردد. برنامه ریزی توسعه آموزش و پرورش در قالب برنامه کلان توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور صورت می گیرد. یکی از معضلات آموزش و پرورش ایران عدم ارتباط شفاف و پویا بین دو سطح تصمیم گیری و اجرا است. مدرسه جایگاه اصلی بروز و ظهور کیفیت، کارائی و اثربخشی آموزش و پرورش و به طوری کلی یادگیری و تربیت است. دستیابی به آنچه گفته شد نیازمند برنامه ریزی غیر متمرکز، تخصیص بهینه منابع و مشارکت همه عناصر موثر در اجرا و تحقق اهداف برنامه است. این در حالی است که مدرسه علی رغم برخورداری از سهم بالا در تحقق اهداف عملیاتی و نیز آرمانی نظام آموزش عمومی، جایگاهی در نظام برنامه ریزی کشور ندارد. برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر انگیزش بر اساس دیدگاه های دو نفر از صاحبنظران به نام های فرانسس ان. کمرر و دوگلاس ام. ویندهام تنظیم شده است. ضرورت  کوشش شده است تا براساس این نظریه زمینه استفاده از آن در برنامه ریزی در سطح خرد(مدرسه) فراهم شود. در پایان پیشنهادهایی به منظور بکارگیری نظریه برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر انگیزش در سطوح مختلف نظام آموز ش و پرورش عمومی  کشور ارائه شده است.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار