تبیین جامعه شناختی جغرافیای انتخابات در ایران با تاکید بر انتخابات دوره هفتم تا یازدهم ریاست جمهوری

مقاله حاضر درصدد بررسی جغرافیای انتخابات در جامعه ایران و ترسیم سیمای گرایش جناحی (اصلاح طلب، اصولگرا) استان‏ها ست. برای نیل به این هدف از روش تحلیل ثانویه استفاده شد و گرایش جناحی استان‏ها بر پایه مشارکت بین دوره‏ای و درون دوره‏ای از دوره هفتم تا دوره یازدهم ریاست جمهوری مشخص گردید. یافته‏های حاصل از کندو کاو مشارکت استان‏ها در سطح توصیف نشان داد که استان‏های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل، ایلام، سیستان و بلوچستان، کردستان، کرمانشاه، گلستان، فارس، یزد، بوشهر و هرمزگان استان‏های اصلاح طلب و استان‏های اصفهان، چهارمحال و بختیاری، زنجان، سمنان، قم، قزوین، کهکیلویه، مرکزی، همدان و خراسان استان‏های اصول‏گرا هستند و استان‏های، تهران، گیلان و کرمان متمایل به اصلاح‏طلبی و استان‏های لرستان، خوزستان و مازندران متمایل به اصول گرایی‏اند. برای تبیین آنچه در سطح توصیف حاصل شد دو رویکرد ساختاری (توسعه یافتگی) با تاکید بر نظریات لیپست و هانتیگتون و نگرشی (آگاهی و اثربخشی سیاسی) با تاکید بر آراء دال و لوین مورد توجه قرار گرفت درنهایت یافته‏های حاصله نشان دادند که استان‏های اصول‏گرا در ده دوره ریاست جمهوری و 8 دوره مجلس نسبت به استان‏های اصلاح طلب مشارکت بیشتری داشته‏اند و از نظر سطح توسعه یافتگی استان‏های اصول‏گرا تقریبا توسعه یافته‏تر از استان‏های اصلاح‏طلب بوده‏اند. همچنین حس اثر بخشی سیاسی استان‏های اصولگرا اندکی بیش از استان‏های اصلاح طلب بوده اما از منظر آگاهی سیاسی استان‏های اصولگرا و اصلاح طلب با هم تفاوت چندانی ندارند.