کاربرد روش افکنش مالی مبتنی بر بازرانش برای تهیه صورت نقدینگی پویا در بانک‌ها

بانک‌ها به‌طورمعمول از طریق ایجاد انواع بدهی با سررسیدهای مختلف (نظیر انواع سپرده، اوراق بدهی و وجوه بین‌بانکی) به تأمین مالی و اعطای انواع اعتبار و تسهیلات می‌پردازند که این فرایند منجر به تولید انواع دارایی با سررسیدهای مختلف (نظیر انواع تسهیلات پرداختی، سرمایه‌گذاری‌ها و دارایی­های نقد) می­شود. بر‌این‌اساس بانک باید بتواند تعهدات ناشی از سررسید‌شدن بدهی­ها را از طریق جریان ورودی نقدینگی ناشی از سررسید‌شدن دارایی­ها ایفا کند یا اینکه توسعه دارایی‌های خود را با افزایش بدهی تأمین کند. اطمینان‌یابی از کفایت جریان ورودی برای تأمین جریان خروجی نقدینگی هسته اصلی مدیریت نقدینگی در بانک‌هاست. برای پی‌ریزی نظام مدیریت نقدینگی در یک بانک لازم است در ابتدا اجزای منابع و مصارف و جریانات نقدینگی مرتبط با آن‌ها شناسایی و دسته‌بندی شود تا صورت نقدینگی و نمایه نقدینگی بر پایه این اجزا تهیه شود. صورت نقدینگی جدولی است که جریان‌های ورودی و خروجی نقدینگی را نشان می­دهد. این جدول می­تواند به دو شکل ایستا (ساختاری) و پویا تهیه شود و سپس مبنای تهیه جدول منابع و مصارف و شکاف نقدینگی در بانک شود. مقاله حاضر ضمن معرفی اصول تهیه جداول مذکور، روش شبیه­سازی تاریخی و افکنش مالی را به منظور برآورد و مدیریت ریسک نقدینگی بانک را پیشنهاد می دهد. روش پیشنهادی در 4 گام مشتمل بر تعیین بردار نرخ رشد تاریخی،  بازنمونه‌گیری از بردار نرخ­های رشد،  افکنش مالی و  محاسبه میانگین و صدک‌ها می باشد که در این مقاله تشریح شده اند.